ผมได้เล่าไปแล้วว่า ผมมีประสบการณ์ขายเลือดมาก่อน ก่อนที่จะเข้าไปเรียนที่วิทยาลัยครูนครสวรรค์
ในการเรียนหนังสือแต่ละครั้งนั้น ผมจะมีเพื่อนมาก คือ เพื่อนในห้องไม่ค่อยจะเกลียดผม แทบว่าไม่มีเลยก็ว่าได้
ผมเองนั้น เพื่อนว่ายังไง ก็ว่าตามนั้น ไม่ค่อยขัดคอใคร
ข้อดีของผมสุดๆ ก็คือ ใครจะลอกการบ้าน ลอกข้อสอบ หรือวานให้ทำงานให้ ผมยินดีบริการทุกอย่าง ไม่เกี่ยงงอนหรือเล่นตัวให้รำคาญ
พูดถึงการลอกข้อสอบนี่ จำได้ครั้งหนึ่งตอนอยู่ ป. 5 ผมเป็นคนที่เรียนเลขเก่งสุดๆ ในห้อง และสามารถกล่าวได้เลยว่า ผมเก่งเลขที่สุดในโรงเรียน
ที่กล้าฟันธงอย่างนั้นก็เป็นเพราะว่า โรงเรียนวัดส่องคบ (ท้ายเมืองอนุสรณ์) ที่ผมไปเรียนอยู่นั้น เพิ่งเปิด ป 5 เป็นชั้นแรก ป. 1- ป.4 ไม่มี
ทั้งโรงเรียนก็มีชั้นเดียวคือ ชั้น ป.5 นั่นแหละ ผมเป็นนักเรียนรุ่นหนึ่งของโรงเรียนวัดส่องคบ (ท้ายเมืองอนุสรณ์)
สำหรับโรงเรียนเดิม ที่เรียน ป. 1- ป.4 นั้น คือ โรงเรียนวัดพระบรมธาตุ ไม่กล้านับรุ่น เพราะ แม่บอกว่า แม่ก็เรียนโรงเรียนนี้
เป็นที่น่าเสียดายว่า เมื่อกลับไปเยี่ยมเพื่อนครั้งสุดท้ายที่ผ่านมา โรงเรียนวัดพระบรมธาตุของผม ถูกยุบไปเสียแล้ว
ผมจำได้ว่า ในการสอบครั้งหนึ่ง ครูออกข้อสอบ 3 ข้อ ผมก้มหน้าก้มตาทำเสร็จแล้ว เงยหน้าขึ้นมา เห็นเพื่อนแต่ละคน ทำตาลอย ทำไม่ได้
มันทำกันไม่ได้ทั้งห้อง เฉพาะเพื่อนผู้ชายนะครับ เพื่อนผู้หญิงเขาก็เก่งๆ กัน
ผมก็เขียนคำตอบใหม่อีกชุดหนึ่ง แล้วก็แอบครูส่งให้พวกมันไป พวกมันก็ลอกกันไปทั้งห้อง
ผลสอบประกาศออกมา ผมได้ที่ 1 ในการสอบครั้งนั้น วิชาเลขผมได้คะแนนเต็ม ไอ้พวกเพื่อนรักของผมทั้งหลาย ก็ยังตกเลขเหมือนเดิม
มันก็สมควรตกแล้ว ไอ้พวกเวร ให้มันลอก มันยังลอกผิด สมน้ำหน้ามัน
ทุกวันนี้ เวลากลับไปเยี่ยมเพื่อนเก่า คุยเรื่องนี้กับพวกมัน มันก็ยังขำกันทุกครั้ง
กลับมาเข้าเรื่องบริจาคเลือด
ตอนที่คณะรับบริจาคเลือดเข้ามารับบริจาคเลือดนั้น เขาใช้ตึกที่ผมเรียนไปที่รับบริจาค ผมเรียนอยู่ชั้นที่ 2 ห้องบริจาคอยู่ชั้นที่ 4
นิสัยที่เป็นสันดานของผมเลยก็คือ ผมจะมานั่งคุยกันอยู่แถวๆ ประตูหลัง ถ้าอาจารย์ไม่มา ผมก็จะไม่เข้าห้อง
ผมเรียนอยู่ห้อง FA6 พฤติกรรมของผมนั้น พวกห้อง FA5 มันยังจำผมได้เลย พฤติกรรมที่ว่านี้ เป็นที่น่ารังเกียจของพวกเด็กเรียนผู้หญิงมาก
ชั้นนั้นมีหลายห้อง พฤติกรรมเลวๆ ของพวกผมนั้น ก็มีพวกผมทำห้องเดียว ห้องอื่นๆ เข้าก็อยู่กันในห้องเรียบร้อยดี
การที่มานั่งสอดส่ายสายตาอยู่หน้าห้อง ผมจึงเห็นขบวนนักศึกษาพยาบาล ใส่ชุดฟ้าขาว เดินขึ้นบันไดกันเป็นทิวแถว
ห้องเรียนของผมติดบันได
ตอนที่เรียนวิทยาลัยครูนครสวรรค์นั้น ผมเป็นเด็กวัดพรหมจริยาวาส ความสกปรกของเด็กวัดอย่างผมนั้น กาได้เลยที่ “มาก” หรือ “มากที่สุด”
วันนั้น ผมก็รู้ตัวว่า ถุงเท้าไม่ซักมาเป็นเดือนแล้วมั้ง แข็งปึก แต่เห็นความสวยของนักศึกษาพยาบาลแล้ว ผมก็ไปบีบบังคับเพื่อนได้อีก 2-3 คน ให้ไปบริจาคเลือดด้วยกัน
ที่เขียนไปนั้น ไม่ได้เป็นคนชีกอ หรืออยากไปจีบนักศึกษาพยาบาลหรอก ชอบความสวยของพี่เขาเฉยๆ
คือ นักศึกษาพยาบาลที่มารับบริจาคเลือดนั่น เรียนอยู่ปี 4 แล้วมั้ง ผมยังอยู่ ปี 2. ของ ป.กศ. ต่ำบ้าง เตี้ยบ้าง แล้วแต่จะเรียกกัน ไม่มีใครเรียกถูกสักคนที่ว่า “ป.กศ. ต้น”
ผมไปขึ้นเตียงข้างๆ เพื่อนที่ไปปะเหลาะมาได้ พี่นักศึกษาพยาบาลก็มาทาแอลกอฮอล์ แล้วเตรียมจะฉีดยาชาให้
ดังได้บอกแล้วว่า ผมเคยขายเลือด ผมจึงบอกพี่คนสวยว่าๆ “ไม่ต้อง” ผมไม่ต้องฉีดยาชา
เพื่อนๆ มองหน้าผมด้วยความแปลกใจ ผมยืดอกทั้งๆ ที่ยังนอนอยู่ บอกเพื่อนว่า “กูเคยขายเลือดมาแล้ว สบายมาก”
อย่างไรก็ดี เมื่อพี่สาวคนสวย เอาเข็มบริจาคเลือดออกมาให้ผมเห็น ผมแทบช็อก
นี่มันเข็มอะไร ทำไมมันใหญ่โตมโหฬารอย่างนั้น เข็มขายเลือดมันเล็กกว่านี้
ผมบอกพี่สวยคนสวยปากคอสั่นว่า “เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่ง” ก็พี่แกจะเริ่มลงเข็มแล้ว
“พี่ ฉีดยาชาเหอะ ผมเปลี่ยนใจแล้ว”
การบริจาคเลือดหนนั้น ก็ผ่านมาด้วยดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น